Temple info -1768. Veda Vyas Maharishi. வேத வியாசர் மஹரிஷி

 Temple info -1768

கோயில் தகவல் -1768

Veda Vyas

For the title for the divider of Vedas, see Vyasa (title). 

Krishna Dvaipayana (Sanskrit: कृष्णद्वैपायन, romanized: Kṛṣṇadvaipāyana), better known as Vyasa (/ˈvjɑːsə/; Sanskrit: व्यासः, romanized: Vyāsaḥ, lit. 'compiler') or Vedavyasa (वेदव्यासः, Veda-vyāsaḥ, "the one who classified the Vedas"), is a revered sage portrayed in most Hindu traditions. He is traditionally regarded as the author of the epic Mahabharata.

An early 20th-century illustration of Vyasa

Preceded by

Jaratkaru (previous Vyasa)

Succeeded by

Ashwatthama (next Vyasa)

Title

Maharishi, Vyasa/Vedavyasa

Personal

Born

Krishna Dvaipayana

Religion

Hinduism

Spouse

Vatikā

Children

Biological

Shuka (son; from Vatikā)

Niyoga

Dhritarashtra (son; from Ambika)

Pandu (son; from Ambalika)

Vidura (son; from Parishrami)

Parent

Parashara (father)

Satyavati (mother)

Known for

Vedas

Mahabharata

Puranas

Brahma Sutras

Relatives

Maternal

 Half-Brothers

Chitrāngada

Vichitravirya

Religious career

Disciples

Shuka

Jaimini

Vaishampayana

Paila

Sumantu

Honours

Festival of Guru Purnima, also known as the Vyasa Purnima, is dedicated to him

Vyasa is also regarded by many Hindus as a partial incarnation (aṃśa-avatāra) of the god Vishnu and the compiler of the mantras of the Vedas into four Vedas, as well as the author of the eighteen Puranas and the Brahma Sutras. He is one of the seven immortal Chiranjeevis, implying he is still alive in the current Kali yuga.

Name

Vyasa's birth name is Krishna Dvaipayana, which possibly refers to his dark complexion and birthplace, although he is more commonly known as "Veda Vyasa" (Veda Vyāsa) as he has compiled the single, eternal Veda into four separate books — Rigveda, Samaveda, Yajurveda and Atharvaveda.

The word "Vyasa" (Vyāsa) refers to "compiler," or, "arranger," and also means "separation," or, "division." Other meanings are "split," "differentiate," or, "describe." It is also a title, given to "a holy sage or a pious learned man," and applied to "persons distinguished for their writings."

Swami Vivekananda expresses the opinion that Vyasa may not have been a single person but a lineage of sages who were content to simply develop the ideas without claiming credit, as they were free from desire for the results of their work, and hence attributed the authorship to Vyasa. He says that Vyasa being only a title, anyone who composed a new Purana was known by the name Vyasa.

Hindus traditionally hold that Vyasa subcategorized the primordial single Veda to produce four parts as a canonical collection. Hence he was called Veda Vyasa, or "Splitter of the Vedas," the splitting being a feat that allowed people to understand the divine knowledge of the Veda.

The Vishnu Purana elaborates on the role of Vyasa in Hindu chronology. The Hindu view of the universe is that of a cyclic phenomenon that comes into existence and dissolves repeatedly. Each kalpa cycle is presided over by a number of Manus, one for each manvantara, and each manvantara has a number of Yuga Cycles, each with four yuga ages of declining virtues. The Dvapara Yuga is the third yuga. The Vishnu Purana (Book 3, Ch 3) says:

In every third world age (Dvapara), Vishnu, in the person of Vyasa, in order to promote the good of mankind, divides the Veda, which is properly but one, into many portions. Observing the limited perseverance, energy and application of mortals, he makes the Veda fourfold, to adapt it to their capacities; and the bodily form which he assumes, in order to effect that classification, is known by the name of Veda-Vyasa. Of the different Vyasas in the present Manvantara and the branches which they have taught, you shall have an account. Twenty-eight times have the Vedas been arranged by the great Rishis in the Vaivasvata Manvantara [...] and consequently, eight and twenty Vyasa's have passed away; by whom, in the respective periods, the Veda has been divided into four. The first... distribution was made by Svayambhu (Brahma) himself; in the second, the arranger of the Veda (Vyasa) was Prajapati [...] (and so on up to twenty-eight).

According to the Vishnu Purana, Aswatthama, the son of Drona, will become the next sage (Vyasa) and will divide the Veda in 29th Maha Yuga of 7th Manvantara.

 Mahabharata

Vyasa narrating the Mahabharata to Ganesha, his scribe,

Vyasa is traditionally regarded as the chronicler of this epic and also features as an important character in Mahābhārata. The first section of the Mahābhārata states that it was Ganesha who wrote down the text to Vyasa's dictation,[a] but this is regarded by scholars as a later interpolation to the epic and this part of the story is also excluded in the "Critical Edition" of the Mahabharata.

The five Pandava brothers of the junior line of the Kuru royal house being the ultimate victors, thus India's cultural heroes, Vyasa's relationship with the winners in this kinship war of cousin against cousin is as chronicler who sired the father of the victors. These five protagonists are the surrogate sons of Pandu, sired by various gods on behalf of this Kuru king whom Vyasa himself fathered 'under Niyoga practice' in place of an elder brother who died heirless, at the behest of his mother Satyavati. Vyasa also sired the father of the vanquished, he was certainly the surgeon who put the hundred brothers of antagonist cousins into incubation, and as they are only said to be sired by a boon he conferred on their mother, there's some possibility that he is also their biological sire himself. Hence Vyasa's authorship of the Mahabharata is by way of biography of his own family including its adoptees. This was the struggle between his own ex officio grandsons. And it is in the wake of producing this purportedly historical, smiriti Mahabharata as well as 'compiling' the essential sruti scripture of the Vedas that 'Vyasa' was added as epithet then eclipsed his two birth names, Krishna and Dvaipayana, while his smiriti creation became a canon whose territorial name, drawing on either one or two lengendary ruler's personal names, included in the saga's text, still underlies modern Sanskrit-to-Hindi official form, Bhārat Gaṇarājya, in the names for India through its current constitution.

Vyasa's Jaya (literally, "victory"), the core of the Mahabharata, is a dialogue between Dhritarashtra (the Kuru king and the father of the Kauravas, who opposed the Pāndavas in the Kurukshetra War) and Sanjaya, his adviser and charioteer. Sanjaya narrates the particulars of the Kurukshetra War, fought in eighteen days, chronologically. Dhritarashtra at times asks questions and expresses doubts, sometimes lamenting, fearing the destruction the war would bring on his family, friends and kin.

The Bhagavad Gita, Sanskrit, The Song of God, is contained in the Bhishma Parva which is chapters 23–40 of book 6 of the Mahabharata. The Gita, dated to the second half of the first millennium BCE, in its own right is one of the most influential philosophico-religious dialogues, producing numerous commentaries and a global audience. Like the "Jaya", it is also a dialogue, in which Pandava Prince Arjuna's hesitation to attack his cousins is counseled from 'the perspective of the gods' by his charioteer, revealed to be an avatar of Krishna. In 1981, Larson stated that "a complete listing of Gita translations and a related secondary bibliography would be nearly endless". The Bhagavad Gita has been highly praised, not only by prominent Indians including Mahatma Gandhi and Sarvepalli Radhakrishnan, but also by Aldous Huxley, Henry David Thoreau, J. Robert Oppenheimer, Ralph Waldo Emerson, Carl Jung, Herman Hesse, and Bülent Ecevit.

In the Mahabharata, large and elaborate lists are given, describing hundreds of kingdoms, tribes, provinces, cities, towns, villages, rivers, mountains, forests, etc. of the (ancient) Indian subcontinent (Bhārata Varsha). Additionally, he gives descriptions of the military formations adopted by each side on each day, the death of individual heroes and the details of the war-races. Eighteen chapters of Vyasa's Jaya constitute the Bhagavad Gita, a sacred text in Hinduism. The Jaya deals with diverse subjects, such as geography, history, warfare, religion and morality.

The 100,000 verses of Vyasa's work Mahābhārata is told by Vaishampayana to Janamejaya. It is structured as a narration by Ugrasrava surnamed Sauti, a professional storyteller, to an assembly of rishis who, in the forest of Naimisha, had just attended the 12-year sacrifice known as Saunaka, surnamed Kulapati. At 100,000 verses, the Mahābhārata is the longest epic poem ever written.

Other texts attributed

Puranas

Main article: Puranas

Vyasa is also credited with the writing of the eighteen major Purāṇas, which are works of Indian literature that cover an encyclopedic range of topics covering various scriptures. He narrated the Devi-Bhagavata Purana to Parikshit's son Janamejaya.

Brahma Sutras

The Brahma Sutras, one of the foundational texts of Vedanta, is written by Badarayana also known as Veda Vyasa. Badarayana is also called Vyasa, which literally means "one who arranges".

In the Mahabharata

Birth

During her youth, Satyavati was a fisherwoman of Kaivartta clan who used to ferry people across river, to help her father. One day, she helped Parashara to cross the river Yamuna. He was enchanted by her beauty and wanted an heir from her. Initially, Satyavati did not agree, telling that if others would see them, then her purity would be questioned. Parashara created a secret place in bushes of a nearby island and a blanket of thick fog. She conceived and immediately gave birth to a son. Parashara named him Krishna Dvaipayana, referring to his dark complexion and birthplace. Dvaipayana became an adult and promised his mother that he would come to her when needed. Parashara restored Satyavati's virginity, gifted her an enchanting smell and left with his son. Satyavati kept this incident a secret, not telling even King Shantanu whom she was married to later.

Niyoga and birth of Vichitravirya's sons

Shantanu and Satyavati had two sons, named Chitrāngada and Vichitravirya. Both of them died early without leaving an heir, but Vichitravirya had two wives - Ambika and Ambalika. A widowed Satyavati initially asked her stepson, Bhishma, to marry both the queens, but he refused, citing his vow of celibacy. Satyavati revealed her secret past and requested him to bring her firstborn to impregnate the widows under a tradition called Niyoga. By this time, Vyasa had compiled the Vedas.

Sage Vyasa was unkempt because of months of meditation in the forest. Hence upon seeing him, Ambika who was rather scared shut her eyes, resulting in their child, Dhritarashtra, being born blind. The other queen, Ambalika, turned pale upon meeting Vyasa, which resulted in their child, Pandu, being born pale. Alarmed, Satyavati requested that Vyasa meet Ambika again and grant her another son. Ambika instead sent her maid to meet Vyasa. The duty-bound maid was calm and composed; she had a healthy child who was later named Vidura.

Connection with the Pandavas and Kauravas

When the children of Vichitravirya grew up, Bhishma got them married to different women. Dhritarashtra was married to Gandhari, princess of Gandhara. Pandu married Kunti and Madri. Pandu left the kingdom, leaving Dhritarashtra as the acting king. Gandhari, during her adolescence, received a boon to have a hundred children but her pregnancy was taking a long period of time. After two years of pregnancy, Gandhari aborted her developing fetus, giving birth to a hard mass that looked like an iron ball. Vyasa came to the kingdom and using his knowledge, he asked to divide the mass into one hundred and one-pieces and put them into pots for incubation. After a year, 101 babies were born. Meanwhile Pandu's wives, Kunti and Madri, were blessed with three and two sons respectively.

While everybody rejoiced at the news of the birth of the Pandavas and Kauravas, misery took place in the forest. Pandu, who was cursed, died because of his attempt to make love with Madri. Kunti and the Pandavas returned to Hastinapura. Vyasa, feeling sorrow for his mother's fate, asked her to leave the kingdom and come with him to live a peaceful life. Satyavati, along with her two daughters-in-law, went to the forest.

Disciples

Vyasa had a son named Shuka, who was his spiritual successor and heir.[b] As per Skanda Purana, Vyasa married Vatikā, alias Pinjalā, who was the daughter of a sage named Jābāli. It is described that Vyasa's union with her produced his heir, who repeated everything that he heard, thus receiving the name Shuka (lit. Parrot). Other texts including the Devi Bhagavata Purana also narrate the birth of Shuka but with drastic differences. Vyasa was desiring an heir, when an apsara (celestial damsel) named Ghritachi flew in front of him in form of a beautiful parrot, causing him sexual arousal. He discharges his semen, which fell on some sticks and a son developed. This time, he was named Shuka because of the role of the celestial parrot. Shuka appears occasionally in the story as a spiritual guide to the young Kuru princes.

Besides his heir, Vyasa had four other disciples — Paila, Jaimini, Vaishampayana and Sumantu. Each one of them was given the responsibility to spread one of the four Vedas. Paila was the made the incharge of Rigveda, Jaimini of the Samaveda, Vaishampayana of the Yajurveda and Sumantu of Atharvaveda.

Vyasa is believed to have lived on the banks of Ganga in modern-day Uttarakhand. The site was also the ritual home of the sage Vashishta, along with the Pandavas, the five brothers of the Mahabharata.

Vyasa is also mentioned in the Sankara Digvijaya. He confronts Adi Shankara, who has written a commentary on the Brahma-Sutras, in the form of an old Brahmana, and asks for an explanation of the first Sutra. This develops into a debate between Shankara and Vyasa which lasts for eight days. Recognizing the old Brahmana to be Vyasa, Shankara makes obeisance and sings a hymn in his praise. Thereupon, Vyasa inspects and approves Shankara's commentary on the Brahma-Sutras. Adi Shankara, who was supposed to die at the end of his sixteenth year, express his desire to leave his body in the presence of Vyasa. Vyasa dissuades him and blesses him that he may live for another sixteen years to complete his work.

Festival

The festival of Guru Purnima is dedicated to Vyasa. It is also known as Vyasa Purnima, the day believed to be both of his birth and when he divided the Vedas.

In Sikhism

In Brahm Avtar, one of the compositions in Dasam Granth, Guru Gobind Singh mentions Rishi Vyas as an avatar of Brahma. He is considered the fifth incarnation of Brahma. Guru Gobind Singh wrote a brief account of Rishi Vyas's compositions about great kings— Manu, Prithu, Bharath, Jujat, Ben, Mandata, Dilip, Raghu Raj and A— and attributed to him the store of Vedic learning.

மகரிஷி வியாசர்

தற்போதைய வியாசர்- கிருஷ்ண த்வைபாயனர்- துவாபர யுகத்தின் இறுதியில் பிறப்பதற்கு முன் இருபத்தெட்டு வியாசர்கள் இருந்ததாக கூறப்படுகிறது . கிருஷ்ண த்வைபாயனர் பராசர ரிஷிக்கு மத்ஸ்யகன்யா-சத்யவதி தேவி மூலம் பிறந்தார் - சில விசித்திரமான மற்றும் அற்புதமான சூழ்நிலைகளில். பராசரர் ஒரு சிறந்த ஞானி மற்றும் ஜோதிடத்தின் உச்ச அதிகாரிகளில் ஒருவர் மற்றும் அவரது பராசர ஹோரா என்ற புத்தகம் இன்னும் ஜோதிடம் பற்றிய பாடநூலாக உள்ளது . பராசர ஸ்மிருதி எனப்படும் ஸ்மிருதியையும் எழுதியுள்ளார்சமூகவியல் மற்றும் நெறிமுறைகள் பற்றிய நமது இன்றைய எழுத்தாளர்களால் மேற்கோள் காட்டப்படும் அளவுக்கு உயர்ந்த மதிப்புடன் இது நடத்தப்படுகிறது. பராசரர், ஒரு குறிப்பிட்ட காடிகா அல்லது தருணத்தில் கருத்தரித்த குழந்தை, யுகத்தின் சிறந்த மனிதராக, இல்லை, விஷ்ணுவின் அம்சமாகப் பிறக்கும் என்பதை அறிந்தார் . அன்று, பராசரர் படகில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தபோது, ​​அந்த நல்ல நேரம் நெருங்குவதைப் பற்றி படகோட்டியிடம் பேசினார். படகோட்டிக்கு திருமணத்திற்குக் காத்திருக்கும் வயதுடைய ஒரு மகள் இருந்தாள். அவர் ரிஷியின் புனிதம் மற்றும் மகத்துவத்தால் ஈர்க்கப்பட்டார் மற்றும் பராசரருக்கு தனது மகளை திருமணம் செய்து வைத்தார். நமது வியாசர் இச்சங்கத்தில் பிறந்தார், தாழ்ந்த ஜாதியாக இருந்தாலும், உயர்ந்த நிலையில் உள்ள ஞானியுடன் ஒரு முனிவருடன் இணைவதற்கு அருளிய சிவபெருமானின் அருளாலேயே அவரது பிறப்பு என்று கூறப்படுகிறது.

மிகவும் இளமையான வயதில் வியாசர், தான் காட்டிற்குச் சென்று அகண்ட தவங்களைச் செய்ய வேண்டும் என்று தனது வாழ்க்கையின் ரகசியத்தை பெற்றோருக்குக் கூறினார் . அவரது தாயார் முதலில் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை, ஆனால் பின்னர் ஒரு முக்கியமான நிபந்தனையின் பேரில் அவர் தனது இருப்பை விரும்பும் போதெல்லாம் அவர் முன் ஆஜராக வேண்டும் என்று அனுமதி வழங்கினார். பெற்றோரும் மகனும் எவ்வளவு தொலைநோக்கு பார்வையுடன் இருந்தனர் என்பதை இதுவே காட்டுகிறது. வியாசர் தனது இருபத்தியோராம் குருவான வாசுதேவ முனிவரின் கையில் தீட்சை எடுத்ததாக புராணங்கள் கூறுகின்றன. அவர் சனக மற்றும் சனந்தனா மற்றும் பிற முனிவர்களிடம் சாஸ்திரங்களைப் படித்தார். அவர் மனித குலத்தின் நன்மைக்காக வேதங்களை ஒழுங்குபடுத்தினார் மற்றும் ஸ்ருதிகளை விரைவாகவும் எளிதாகவும் புரிந்துகொள்ள பிரம்மசூத்திரங்களை எழுதினார் ; அவர் மஹாபாரதத்தையும் பெண்களுக்காக எழுதினார், சூத்திரர்கள் மற்றும் பிற குறைந்த புத்திசாலிகள் மிக உயர்ந்த அறிவை எளிதான வழியில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். வியாசர் பதினெட்டு புராணங்களை எழுதி, உபகியானங்கள் அல்லது சொற்பொழிவுகள் மூலம் கற்பிக்கும் முறையை நிறுவினார். இவ்வாறே, கர்மா , உபாசனை, ஞானம் ஆகிய மூன்று வழிகளையும் ஏற்படுத்தினார். அவர் தனது தாயின் வழியைத் தொடர்ந்தார் என்பதும், திருதராஷ்டிரன், பாண்டு மற்றும் விதுரர் அவரது சந்ததியினர் என்பதும் அவருக்குக் காரணம். வியாசரின் கடைசிப் படைப்பு, தேவர்ஷி நாரதரின் தூண்டுதலின் பேரில் அவர் மேற்கொண்ட பாகவதம் ஆகும் , அவர் ஒருமுறை அவரிடம் வந்து, அது இல்லாமல் தனது வாழ்க்கையின் இலக்கை அடைய முடியாது என்று எழுதுமாறு அறிவுறுத்தினார்.

வியாசரை இந்துக்கள் அனைவரும் ஒரு சிரஞ்சீவியாகக் கருதுகின்றனர், அவர் இன்றும் தனது பக்தர்களின் நல்வாழ்வுக்காக உலகம் முழுவதும் வாழ்ந்து வருகிறார். அவர் உண்மையுள்ளவர்களுக்கும் விசுவாசிகளுக்கும் தோன்றுவதாகவும், ஜகத்குரு சங்கராச்சாரியார் மந்தன மிஸ்ர முனிவரின் வீட்டில் தரிசனம் செய்ததாகவும் மேலும் பலருக்கும் அவர் தோன்றியதாகவும் கூறப்படுகிறது. இவ்வாறு சுருக்கமாகச் சொன்னால் வியாசர் உலக நலனுக்காக வாழ்கிறார்.

ஷட் தர்சனங்கள் அல்லது ஆறு மரபுவழி தத்துவப் பள்ளிகள் என அழைக்கப்படும் நமது முன்னோர்களால் உருவாக்கப்பட்ட ஆறு முக்கியமான சிந்தனை முறைகள் உள்ளன , அதாவது சாங்கியம், யோகா , நியாயம் , வைசேஷிகா, பூர்வ மீமாம்சா மற்றும் உத்தர மீமாம்சா அல்லது வேதாந்தம் . ஒவ்வொரு அமைப்புக்கும் வெவ்வேறு கருத்து உள்ளது. பின்னர், இந்த எண்ணங்கள் கட்டுக்கடங்காதவையாக மாறி, அவற்றை ஒழுங்குபடுத்த, சூத்திரங்கள் தோன்றின. சமஸ்கிருதத்தில் "சூத்திரங்கள்" என்று அழைக்கப்படும் சுருக்கமான பழமொழிகளில் கட்டுரைகள் எழுதப்பட்டன , அதாவது நினைவகத்திற்கான தடயங்கள் அல்லது ஒவ்வொரு தலைப்பிலும் நீண்ட விவாதங்களுக்கு உதவுகின்றன. பத்ம புராணத்தில் _, ஒரு சூத்திரத்தின் வரையறை கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு சூத்திரம் சுருக்கமாகவும் தெளிவற்றதாகவும் இருக்க வேண்டும் என்று அது கூறுகிறது; ஆனால் சுருக்கமானது சூத்திரம் புரிந்துகொள்ள முடியாத அளவிற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டது மற்றும் குறிப்பாக பிரம்ம சூத்திரங்களில் உள்ளது. இன்று ஒரே சூத்திரம் ஒரு டஜன் வழிகளில் விளக்கப்படுவதைக் காண்கிறோம். வியாசர் அல்லது பாதராயனால் எழுதப்பட்ட பிரம்ம சூத்திரங்கள் - அவர் கூடுதலாக வைத்திருந்த பெயர் - அவை வேதாந்தத்தை மட்டுமே கையாள்வதால் வேதாந்த சூத்திரங்கள் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன . அவை நான்கு அத்தியாயங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன, ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் மீண்டும் நான்கு பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன. " பிரம்மனின் உண்மையான தன்மை பற்றிய விசாரணை" என்று பொருள்படும் சூத்திரங்களுடன் அவை தொடங்கி முடிவடைகின்றன என்பது சுவாரஸ்யமானது.திரும்பவும் இல்லை", அதாவது "அந்த வழியில் சென்றால் அழியாத தன்மையை அடைகிறான், இனி உலகிற்குத் திரும்பமாட்டான்". இந்த சூத்திரங்களின் ஆசிரியர் பற்றி, பாரம்பரியம் வியாசருக்குக் காரணம். சங்கராச்சாரியார் தனது பாஷ்யத்தில், வியாசரை எழுதியவர் என்று குறிப்பிடுகிறார். கீதை மற்றும் மகாபாரதம் , மற்றும் பிரம்மசூத்திரங்களின் ஆசிரியராக பாதராயனுக்கு , அவரைப் பின்பற்றுபவர்கள்-வச்சஸ்பதி, ஆனந்தகிரி மற்றும் பலர்-இருவரையும் ஒரே நபராக அடையாளம் காட்டுகிறார்கள், ராமானுஜரும் மற்றவர்களும் இந்த மூன்றையும் வியாசரே என்று கூறுகிறார்கள். பிரம்ம சூத்திரங்கள் பற்றிய மிகப் பழமையான வர்ணனை சங்கராச்சாரியாரால் எழுதப்பட்டது; பின்னர் அவரை ராமானுஜர் , வல்லபன், நிம்பர்கா ஆகியோர் பின்பற்றினர்., மத்வா மற்றும் பலர் தங்கள் சொந்த சிந்தனைப் பள்ளிகளை நிறுவினர். அனைத்து ஐந்து ஆச்சார்யர்களும் பெரும்பாலும் இரண்டு விஷயங்களை ஒப்புக்கொள்கிறார்கள், அதாவது (i) பிரம்மன் இந்த உலகத்திற்கு காரணம் மற்றும் (ii) பிரம்மத்தைப் பற்றிய அறிவு இறுதி விடுதலைக்கு வழிவகுக்கிறது. ஆனால் இந்த பிரம்மத்தின் தன்மை , தனி ஆன்மாவிற்கும் பரமாத்மாவிற்கும் இடையே உள்ள தொடர்பு மற்றும் விடுதலை நிலையில் உள்ள ஆத்மாவின் நிலை ஆகியவற்றில் அவர்கள் தங்களுக்குள் வேறுபடுகிறார்கள் . சிலரின் கூற்றுப்படி, ஞானம் அல்ல, பக்தி என்பது சங்கரரால் விளக்கப்பட்டபடி , விடுதலையை அடைவதற்கான முக்கிய வழிமுறையாகும்.

உள்ளடக்கம்

1 வேத வியாசர்

2 மகாபாரதத்தின் ஆசிரியர்

3 புராணங்களின் ஆசிரியர்

4 பிரம்மசூத்திரத்தின் ஆசிரியர்

வேத வியாசர் 

முனிவர் ஆதியான ஒற்றை வேதத்தை நான்காக வகைப்படுத்தினார். எனவே அவர் வேத வியாசர் அல்லது "வேதங்களைப் பிரிப்பவர் " என்று அழைக்கப்பட்டார் , இது வேதத்தின் தெய்வீக அறிவைப் புரிந்துகொள்ள மனிதர்களை அனுமதித்த ஒரு சாதனையாகும் . வேத இலக்கியத்தின் ஆசிரியராக இருந்தார். வியாசா என்ற சமஸ்கிருதச் சொல்லுக்குப் பிரித்தல், வேறுபடுத்துதல் அல்லது விவரித்தல்; இதற்கு ஆசிரியர் என்றும் பொருள். இந்த தலைப்பு அவரைக் குறிப்பிடுவதற்கு மிகவும் பிரபலமான வழியாகும்.

புராணம் (புத்தகம் 3, அத்தியாயம் 3) கூறுகிறது :

ஒவ்வொரு மூன்றாம் உலக யுகத்திலும் ( துவாபர ) விஷ்ணு , வியாசரின் நபராக, மனித குலத்தின் நன்மையை மேம்படுத்துவதற்காக, வேதத்தை பல பகுதிகளாகப் பிரிக்கிறார். மனிதர்களின் வரையறுக்கப்பட்ட விடாமுயற்சி, ஆற்றல் மற்றும் பயன்பாடு ஆகியவற்றைக் கவனித்து, அவர் அவர்களின் திறன்களுக்கு ஏற்ப வேதத்தை நான்கு மடங்காக ஆக்குகிறார்; மேலும் அந்த வகைப்பாட்டை ஏற்படுத்துவதற்காக அவர் கருதும் உடல் வடிவம் வேத-வியாசர் என்ற பெயரால் அறியப்படுகிறது. தற்போதைய மன்வந்தரத்தில் உள்ள வெவ்வேறு வியாசர்கள் மற்றும் அவர்கள் கற்பித்த கிளைகளில், உங்களுக்கு ஒரு கணக்கு இருக்க வேண்டும். வைவஸ்வதத்தில் பெரிய ரிஷிகளால் வேதங்கள் இருபத்தி எட்டு முறை ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளன.மன்வந்தரா... அதன் விளைவாக எட்டு இருபது வியாசர்கள் காலமானார்கள்; யாரால், அந்தந்த காலங்களில், வேதம் நான்காகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. முதல்... விநியோகம் ஸ்வயம்பு (பிரம்மா) அவர்களால் செய்யப்பட்டது; இரண்டாவதாக, வேதத்தை (வியாசர்) ஏற்பாடு செய்தவர் பிரஜாபதி... (இன்னும் இருபத்தெட்டு வரை).

மகாபாரதத்தின் ஆசிரியர் 

வியாசர் பாரம்பரியமாக மகாபாரதத்தின் ஆசிரியராக அறியப்படுகிறார், அதில் அவர் முக்கிய பங்கு வகித்தார். அவரது தாயார் பின்னர் ஹஸ்தினாபுர அரசரை மணந்து இரண்டு மகன்களைப் பெற்றெடுத்தார். இரண்டு மகன்களும் எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் இறந்துவிட்டார்கள் மற்றும் நியோகா என்ற பழங்கால நடைமுறையை நாடினார், அங்கு ஒரு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மனிதன் பிரச்சினையின்றி இறந்த ஒரு நபரின் விதவையுடன் மகன்களைப் பெற முடியும், அவள் இறந்த தன் மகன் விசித்ரவீர்யாவின் சார்பாக மகன்களை உருவாக்க வியாசரைக் கோருகிறாள். வியாசர் இளவரசர்களான திருதராஷ்டிரன் மற்றும் பாண்டு ( இறந்த மன்னனின் மனைவிகளான அம்பிகா மற்றும் அம்பாலிகா மூலம்) தந்தையாகிறார். இந்த நிகழ்வுகளின் வரிசை மூன்றாவது மகனான விதுரனுக்கும் வழிவகுக்கிறது., ராணிகளுக்கு பணிப்பெண்ணால். இவர்கள் 'சட்டப்படி' அவரது மகன்கள் அல்ல என்றாலும், மற்றொரு மகன் ஷுகா, ஒரு வான நிம்ஃப் மூலம் பிறந்தார், அவரது உண்மையான ஆன்மீக வாரிசாகக் கருதப்படுகிறார். இவ்வாறு அவர் மகாபாரதத்தின் போரிடும் இரு கட்சிகளான கௌரவர்கள் மற்றும் பாண்டவர்களின் தாத்தா ஆவார். அவர் இளம் இளவரசர்களுக்கு ஆன்மீக வழிகாட்டியாக பணியாற்றுகிறார்.

மகாபாரதத்தை எழுத தனக்கு உதவுமாறு விநாயகரைக் கேட்டுக் கொண்டார் . முதல் புத்தகத்தில், வியாசர் இடைநிறுத்தப்படாமல் கதை சொல்ல வேண்டும் என்று விநாயகர் ஒரு நிபந்தனை விதித்ததாகக் கூறப்பட்டுள்ளது, மேலும் வியாசர் வசனத்தை எழுதுவதற்கு முன்பு விநாயகப்பெருமானுக்கு புரியும் என்று எதிர் நிபந்தனை விதித்தார் .

புராணங்களின் ஆசிரியர் 

இதிகாசத்தைத் தவிர, பதினெட்டுப் பெரிய புராணங்களை எழுதிய பெருமையும் அவருக்கு உண்டு. அவரது மகன் சுகா ஆச்சார்யா பாகவத புராணத்தின் உரையாசிரியர் ஆவார் .

பிரம்மசூத்திரத்தின் ஆசிரியர் 

பிரம்ம-சூத்திரம் பாதராயனுக்குக் கூறப்பட்டது - இது அவரை இந்து தத்துவத்தின் முகடு-நகை பள்ளியின் ஆதரவாளராக ஆக்குகிறது , அதாவது வேதாந்தம் . வியாசர் பிறந்த தீவு பதரா  மரங்களால் மூடப்பட்டதாகக் கூறப்படுவதால், அவர் பாதராயணன் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.