Temple info-293 Thirunavayamugunthar temple திருநவய நவமுகுந்தர் கோயில். Divya Desam No.76

 Temple info -293

கோயில் தகவல்-293

Thirunavaya Navamukunda Temple

Did you know that Thirunavaya Navamukunda Temple, one of the 108 Divyadeshams revered by the Alwar saints of Tamil Nadu,  located on the banks of Bharathapuzha River near Shoranur in Kerala, was destroyed  twice, once  by the fanatical Tipu Sultan of Srirangapatanam in the 18th century, and during the Mappila Rebellion in 1921?

Thirunavaya Navamukunda Temple dedicated to Lord Vishnu as Navamukunda (Narayana), an ancient Hindu temple at Tirunavaya (meaning 'Foremost Friend') in central Kerala, on the northern bank of the Bharatappuzha (River Ponnani),  is equivalent in religious stature to Varanasi, where cremation of the dead is done on the ghats along the river and on the Karkkidaka (Karakataka month) vavu day thousands of people perform the pithrukriya rites (rites for ancestors) for their departed souls. On the south bank of this  temple,  across the River Ponnani at Tavanur,  there are temples dedicated to Brahma and Shiva which contributes to the Trimoorthi Sangam (three rivers confluence),  and the temple is thus also known as Dakshina Kasi (South Kasi). 

The legend has it that nine yogis (saints) offered worship at this religious centre  and attained salvation. In this context.  the name   "Navamukunda Perumal/Tevar" is credited to a group of nine Hindu yogis known as "Navayogis". The nine spiritually enlightened sons of 'Hrishabha', the King of Ayodhya, known as 'Navayogis' (Nine ascetics) made efforts to consecrate  nine Saligrama Shila,  one after the other.  but the first eight of them sank except the ninth one  (considered as sacred with presence of Sri Vishnu) here. The sinking of the Saligrama Shilas was attributed  to the wrong rituals followed by the Yogis. The last - ninth Saligrama Shila - was installed as Mukunda (meaning bestowing 'Moksha' to the departed souls) with all necessary rituals, but it could be installed upto its knees (rest of the portion below the knee remained sunk in the sand). Later the nine brothers - Navayogis - came to this place and performed a 'Yajna' (ritual of sacrifice) for the appeasement of the gods and the welfare of the people. The place thus came to be  known as 'Tirunavayogi', in memory of the nine brothers, and the word transformed, as time passed, to the present form 'Thirunavaya'.

It is also believed that both Goddess Lakshmi and Gajendra worshipped Lord Vishnu with lotus flowers from a lake here. As the flowers started depleting, Gajendra prayed to Lord explaining the situation of shortage of lotus. Then,  Vishnu took Lakshmi to His side in the sanctum and accepted the flowers exclusively offered by Gajendra.

According to a yet another legend,  Markandeya, a devout bhakth of Vishnu,  while fleeing the clutches of Yama (god of death) appealed to Lord Vishnu for help him at this temple. Upon Vishnu's  direction Markandeya crossed the river Bharatapuzha to worship Lord Shiva, while Vishnu blocked the rear entrance to the temple, to prevent Yama from catching him. 

The temple's ancient history is traced to the time when the 12 Alwar saints of South India sang pasurams (hymns)  of this temple as a Divyadesham (one among the thirteen Malai Nadu Divyadeshams in Kerala), among the 108 Divyadeshams listed in their magna opus composition of Nalayara  Divyaprabhanda (4,000 divine hymns) scripted during period from the 7th to 9th century AD ( traditionally the Alvars are considered to have lived between 4200–2700 BCE). Then, Nammalwar, in the 8th century, sang 11 pasurams as part of Mangalashasanam in praise of this temple and its lord,  and two pasurams (hymns) were sung, also in the 8th century by Tirumangai Alwar. It is also a local belief that Perumthachan, legendary  architect, woodcarver and sculptor (stone/wood) of Kerala under the direction of the Vettath Raja renovated the ancient temple around the 7th century.  It is also said that Adi Shankaracharya came to the temple and prayed on his knees, not knowing exactly where the other eight Salagramas were lying beneath the earth. As a holy site for Hindus, this temple was also the venue for Mamangam, an imposing assembly of the rulers of Kerala, which used to be held once every 12 years; this legendary festival was conducted for the last time in 1766. In the late 18th century,  the temple building was attacked and destroyed during the invasion of Kerala by Sultan of Mysore, Tipu Sultan of Mysore, and later attacked in 1921 during the Mappila Rebellion. It was the Samoothiris who repaired the temple later. After renovation in 1992,  this consecration day is observed religiously in the month of Meena every year. 

The temple which is facing east, built in Kerala Temple Architecture style, which is almost common in all temples in Kerala,  with the Sri Nava Mukundhan/Sri Narayana Perumal as the moolavar (principal deity) exposed above the knee level in a standing posture in the Srikovil (sanctum sanctorum), flanked by his consort Malarmangai Nachiyar/Sridevi Nachiya. Srikovil . The idols are deified on an elevated platform with a single door reached through a flight of five steps. Either sides of the doors have images of guardian deities called dvarapalakas. Between the entrance of nalambalam to the sanctum, there is a raised square platform called namaskara mandapa which has a pyramidal roof. The central temple, nalambalam, with a square plan has its base built of granite, and superstructure built of laterite. The roof is conical, made of terracotta tiles supported from inside by a wooden structure. The roof projects in two levels to protect the inner structure from heavy rains during monsoon. The roof of the temple and some of the pillars have exquisite wood and stucco carvings depicting various stories of epics, Ramayana and Mahabharata. A rectangular wall around the temple, called kshetra-matilluka pierced by the gateways, encloses all the temples. The metal plated flag-post (dvaja sthambha) is located axial to the temple tower leading to the central sanctum and there is a dipasthambha, which is the light post. An interesting feature noted here is the rays of the rising sun falling on the moorthi (idol) on every Medam (Mesha month) first day (in Utharaayana period, in April) and on Kanni (Kanya Month) first day (in Dakshinayana period, in October).

The Moolavigraha in the Srikovil, the Navamukunda (also called Narayana), facing east,  is 6 ft (1.8 m) tall, and is made of Saligrama shila (stone). This idol  is covered with pancha loha (five metals).  The idol is in Nindra (Standing) posture, with four hands carrying Panchajanya - conch, lotus flower, Kaumodaki mace and the Sudarshana discus. Goddess Lakshmi has also a separate Sri kovil in the temple, unlike most of the other Narayana-Lakshmi temples. The temple has no pond or well, and water from the Bharatapuzha  river is used for all rituals.

திருநவய நவமுகுந்த கோயில்

 கேரளாவின் ஷோரனூர் அருகே பாரதபுழா ஆற்றின் கரையில் அமைந்துள்ள தமிழ்நாட்டின் ஆல்வார் புனிதர்களால் போற்றப்படும் 108 திவாதேஷங்களில் ஒன்றான திருநாவய நவமுகுந்த கோயில் இரண்டு முறை அழிக்கப்பட்டது, ஒருமுறை ஸ்ரீரங்கப்பட்டணத்தின் வெறிபிடித்த திப்பு சுல்தான் 18 ஆம் நூற்றாண்டில்  , மற்றும் 1921 இல் மாப்பிலா கிளர்ச்சியின் போது?

 மத்திய கேரளாவில் உள்ள திருணவயத்தில் ('முன்னணி நண்பர்' என்று பொருள்), பரதப்புழத்தின் வடக்குக் கரையில் (பொன்னானி நதி) உள்ள புராதன இந்து ஆலயமான நவமுகுந்தா (நாராயணா) என விஷ்ணுவுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட திருநாவய நவமுகுந்தா கோயில், வாரணாசிக்கு மத ரீதியில் சமமானது,  இறந்தவர்களின் தகனம் ஆற்றின் குறுக்கே உள்ள காட் மற்றும் கார்கிடகா (கரகடகா மாதம்) வாவ் நாளில் ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் தங்கள் புறப்பட்ட ஆத்மாக்களுக்காக பித்ருக்ரிய சடங்குகளை (மூதாதையர்களுக்கான சடங்குகள்) செய்கிறார்கள்.  இந்த கோயிலின் தென் கரையில், தவனூரில் பொன்னானி ஆற்றின் குறுக்கே, திரிமூர்த்தி சங்கத்திற்கு (மூன்று ஆறுகள் சங்கமம்) பங்களிக்கும் பிரம்மா மற்றும் சிவனுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட கோயில்கள் உள்ளன, மேலும் இந்த கோயில் தட்சிணா காசி (தெற்கு காசி) என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.

 புராணக்கதைகளில் ஒன்பது யோகிகள் (புனிதர்கள்) இந்த மத மையத்தில் வழிபாடு செய்து இரட்சிப்பை அடைந்தனர்.  இந்த சூழலில்.  "நவமுகுண்டா பெருமாள் / தேவர்" என்ற பெயர் "நவயோகிகள்" என்று அழைக்கப்படும் ஒன்பது இந்து யோகிகளின் குழுவுக்கு வரவு வைக்கப்பட்டுள்ளது.  'நவயோகிஸ்' (ஒன்பது சந்நியாசிகள்) என அழைக்கப்படும் அயோத்திய மன்னரான 'ஹிருஷபா'வின் ஆன்மீக அறிவொளி பெற்ற ஒன்பது மகன்களும் ஒன்பது சலிகிராம ஷிலாக்களை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக புனிதப்படுத்த முயற்சித்தனர்.  ஆனால் அவற்றில் முதல் எட்டு இங்கே ஒன்பதாவது (ஸ்ரீ விஷ்ணுவின் முன்னிலையில் புனிதமாகக் கருதப்படுகிறது) தவிர மூழ்கியது.  சாலிகிரம ஷிலாக்கள் மூழ்கியதே யோகிகள் பின்பற்றிய தவறான சடங்குகளுக்கு காரணம்.  கடைசி - ஒன்பதாவது சாலிகிராம ஷிலா - தேவையான அனைத்து சடங்குகளுடன் முகுந்தாவாக (புறப்பட்ட ஆத்மாக்களுக்கு 'மோக்ஷத்தை' வழங்குவதாகும்) நிறுவப்பட்டது, ஆனால் அதை அதன் முழங்கால்கள் வரை நிறுவ முடியும் (முழங்காலுக்குக் கீழே உள்ள மீதமுள்ள பகுதி மணலில் மூழ்கியது).  பின்னர் ஒன்பது சகோதரர்கள் - நவயோகிகள் - இந்த இடத்திற்கு வந்து, தெய்வங்களை திருப்திப்படுத்துவதற்கும், மக்களின் நலனுக்காகவும் ஒரு 'யஜ்ஞம்' (தியாக சடங்கு) செய்தனர்.  ஒன்பது சகோதரர்களின் நினைவாக இந்த இடம் 'திருநவயோகி' என்று அறியப்பட்டது, மேலும் இந்த வார்த்தை காலப்போக்கில், தற்போதைய வடிவமான 'திருநவயா' ஆக மாற்றப்பட்டது.

 இங்குள்ள ஒரு ஏரியிலிருந்து தாமரை மலர்களால் லட்சுமி மற்றும் கஜேந்திரர் இருவரும் விஷ்ணுவை வணங்கினர் என்றும் நம்பப்படுகிறது.  பூக்கள் குறையத் தொடங்கியதும், தாமரை பற்றாக்குறையின் நிலைமையை விளக்கி கஜேந்திரர் இறைவனிடம் பிரார்த்தனை செய்தார்.  பின்னர், விஷ்ணு கருவறையில் லட்சுமியை தனது பக்கம் அழைத்துச் சென்று கஜேந்திரா வழங்கிய பூக்களை ஏற்றுக்கொண்டார்.

 இன்னொரு புராணத்தின் படி, விஷ்ணுவின் பக்தியுள்ள பக்தரான மார்க்கண்டேயா, யமனின் பிடியில் இருந்து தப்பி ஓடும்போது (மரணத்தின் கடவுள்) விஷ்ணுவிடம் இந்த கோவிலில் உதவி செய்யுமாறு வேண்டுகோள் விடுத்தார்.  விஷ்ணுவின் வழிகாட்டுதலின் பேரில், சிவனை வழிபடுவதற்காக மார்க்கண்டேயா பரதபுழ நதியைக் கடந்தார், அதே நேரத்தில் விஷ்ணு கோயிலின் பின்புற நுழைவாயிலைத் தடுத்தார், யமன் அவரைப் பிடிக்காமல் தடுக்க.

 தென்னிந்தியாவின் 12 ஆல்வார் புனிதர்கள் இந்த கோயிலின் பாசுரங்களை (பாடல்களை) ஒரு திவ்யதேசமாக (கேரளாவில் பதின்மூன்று மலாய் நாட்டு திவ்யதேசங்களில் ஒன்று) பாடிய காலத்திலும், அவர்களின் மாக்னா ஓபஸ் கலவையில் பட்டியலிடப்பட்ட 108 திவாதேஷங்களில் கோயிலின் பண்டைய வரலாறு அறியப்படுகிறது.  கி.பி 7 முதல் 9 ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலப்பகுதியில் ஸ்கிரிப்ட் செய்யப்பட்ட நாலாயிர திவ்யப்பிரபந்தம் (4,000 தெய்வீக பாடல்கள்) (பாரம்பரியமாக ஆழ்வார்கள் கிமு 4200–2700 க்கு இடையில் வாழ்ந்ததாக கருதப்படுகிறது).  பின்னர், நம்மாழ்வார், 8 ஆம் நூற்றாண்டில், இந்த கோயிலையும் அதன் ஆண்டவனையும் புகழ்ந்து மங்களசாசத்தின் ஒரு பகுதியாக 11 பாசுரங்களை பாடினார், மேலும் இரண்டு பசுரங்கள் (பாடல்கள்) பாடப்பட்டன, மேலும் 8 ஆம் நூற்றாண்டில் திருமங்கை ஆல்வாரால் பாடப்பட்டது.  வெட்டத் ராஜாவின் வழிகாட்டுதலின் பேரில் கேரளாவின் புகழ்பெற்ற கட்டிடக் கலைஞர், வூட் கார்வர் மற்றும் சிற்பி (கல் / மரம்) பெரும்தச்சன் 7 ஆம் நூற்றாண்டில் புராதன கோவிலைப் புதுப்பித்தார் என்பதும் ஒரு உள்ளூர் நம்பிக்கை.  ஆதிசங்கராச்சாரியார் கோயிலுக்கு வந்து முழங்காலில் பிரார்த்தனை செய்தார், மற்ற எட்டு சலகிராமங்கள் பூமியின் அடியில் கிடந்த இடங்கள் சரியாகத் தெரியவில்லை.  இந்துக்களுக்கு ஒரு புனித தலமாக, இந்த கோயில் கேரள ஆட்சியாளர்களின் திணிக்கும் மாமங்கத்திற்கான இடமாகவும் இருந்தது, இது 12 ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நடைபெறும்;  இந்த புகழ்பெற்ற திருவிழா கடைசியாக 1766 இல் நடத்தப்பட்டது. 18 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், மைசூர் சுல்தான், மைசூரின் திப்பு சுல்தான் ஆகியோரால் கேரள படையெடுப்பின் போது கோயில் கட்டிடம் தாக்கப்பட்டு அழிக்கப்பட்டது, பின்னர் 1921 இல் மாப்பிளா கிளர்ச்சியின் போது தாக்கப்பட்டது.  சமுதிரிகள்தான் கோவிலை பழுதுபார்த்தனர்.  1992 இல் புதுப்பிக்கப்பட்ட பின்னர், இந்த பிரதிஷ்டை நாள் ஒவ்வொரு ஆண்டும் மீனா மாதத்தில் மத ரீதியாக அனுசரிக்கப்படுகிறது.

 கிழக்கு நோக்கி எதிர்கொள்ளும் இந்த கோயில், கேரள கோயில் கட்டிடக்கலை பாணியில் கட்டப்பட்டுள்ளது, இது கேரளாவின் அனைத்து கோயில்களிலும் கிட்டத்தட்ட பொதுவானது, ஸ்ரீ நவா முகுந்தன் / ஸ்ரீ நாராயண பெருமாள் முழங்கால் மட்டத்திற்கு மேல் வெளிப்படும் மூலவர் (முதன்மை தெய்வம்)  ஸ்ரீகோவில் (கருவறை), அவரது துணைவியார் மலர்மங்கை நாச்சியார் / ஸ்ரீதேவி நாச்சியாவால் சூழப்பட்டுள்ளது.  ஸ்ரீகோவில்.  சிலைகள் ஒரு உயரமான மேடையில் ஐந்து படிகள் கொண்ட ஒரு விமானத்தின் மூலம் ஒரு கதவை அடைந்துள்ளன.  கதவுகளின் இருபுறமும் துவாரபாலகாஸ் என்று அழைக்கப்படும் பாதுகாவலர் தெய்வங்களின் உருவங்கள் உள்ளன.  கருவறைக்கு நாலம்பலம் நுழைவதற்கு இடையில், நமஸ்காரா மண்டபம் என்று அழைக்கப்படும் உயரமான சதுர மேடை உள்ளது, அதில் பிரமிடு கூரை உள்ளது.  மத்திய கோயில், நலம்பலம், ஒரு சதுர திட்டத்துடன் அதன் அடித்தளம் கிரானைட்டால் கட்டப்பட்டுள்ளது, மற்றும் லேட்டரைட்டால் கட்டப்பட்ட சூப்பர் ஸ்ட்ரக்சர் உள்ளது.  கூரை கூம்பு வடிவமானது, மர கட்டமைப்பால் உள்ளே இருந்து ஆதரிக்கப்படும் டெரகோட்டா ஓடுகளால் ஆனது.  மழைக்காலத்தில் பெய்யும் மழையிலிருந்து உள் கட்டமைப்பைப் பாதுகாக்க கூரை இரண்டு நிலைகளில் திட்டமிடப்பட்டுள்ளது.  கோயிலின் கூரை மற்றும் சில தூண்களில் நேர்த்தியான மரம் மற்றும் ஸ்டக்கோ செதுக்கல்கள் உள்ளன, இது காவியங்கள், ராமாயணம் மற்றும் மகாபாரதத்தின் பல்வேறு கதைகளை சித்தரிக்கிறது.  கோயிலைச் சுற்றி ஒரு செவ்வக சுவர், நுழைவாயில்களால் துளையிடப்பட்ட க்ஷேத்ரா-மாட்டிலுகா என அழைக்கப்படுகிறது, இது அனைத்து கோயில்களையும் உள்ளடக்கியது.  மெட்டல் பூசப்பட்ட கொடி-இடுகை (த்வாஜா ஸ்தம்பா) கோவில் கோபுரத்திற்கு அச்சாக அமைந்துள்ளது. இது மத்திய கருவறைக்கு இட்டுச் செல்கிறது, மேலும் ஒரு திபஸ்தம்பா உள்ளது, இது ஒளி இடுகை.  இங்கு குறிப்பிடப்பட்டுள்ள ஒரு சுவாரஸ்யமான அம்சம் என்னவென்றால், ஒவ்வொரு மேஷம் (மேஷா மாதம்) முதல் நாளிலும் (உத்தாராயண காலத்தில், ஏப்ரல் மாதத்தில்) மூர்தி (சிலை) மீது உதிக்கும் சூரியனின் கதிர்கள் மற்றும் கன்னி (கன்யா மாதம்) முதல் நாள் (தட்சிணாயண காலத்தில்,  அக்டோபரில்).

 ஸ்ரீகோவிலில் உள்ள மூலவிகிரகா, கிழக்கு நோக்கி எதிர்கொள்ளும் நவமுகுந்தா (நாராயணா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது) 6 அடி (1.8 மீ) உயரம் கொண்டது, மேலும் இது சாலிகிராம ஷிலா (கல்) ஆல் ஆனது.  இந்த சிலை பஞ்ச லோஹா (ஐந்து உலோகங்கள்) கொண்டு மூடப்பட்டுள்ளது.  சிலை நிந்திரா (நிற்கும்) தோரணையில் உள்ளது, நான்கு கைகளால் பஞ்சஜண்யாவை சுமந்து செல்கிறது - சங்கு, தாமரை மலர், கௌமோதகி கதை மற்றும் சுதர்ஷனா டிஸ்கஸ்.  லட்சுமி தேவிக்கு மற்ற நாராயண-லட்சுமி கோயில்களைப் போலல்லாமல் கோயிலில் ஒரு தனி ஸ்ரீ கோவிலும் உள்ளது.  கோயிலுக்கு குளம் அல்லது கிணறு இல்லை, பரதபுழா நதியில் இருந்து தண்ணீர் அனைத்து சடங்குகளுக்கும் பயன்படுத்தப்படுகிறது.